Entroido 2004

Chámanme Entroido
non sei se é por festeiro
comedor ou larpeiro,
pero eso a min
non me parece mal
porque estamos no Carnaval.

Pero a quen lle vai parecer mal
hache de ser o alcalde
cando me poña a falar mal
e xa vou empezar.

No noso concello as grandes constructoras
poñen os pisos enriba das aceras
e un particular ten que retirar tres metros delas.

Pero non se hai que estranar
que o quen ten prata,
fode e mata.

Aquí en Cambre o mellor é para os novos
e ós vellos, nin puto caso.
Cando imos á escola,
péchannos os portais
e ó alcalde non lle importa
que non poidamos sair da escola,
pero él tamén vai para vello
e xa se pode ir poñendo a mollo.

Eu como che son festeiro
ándolle pedindo que nos faga
un sitio onde poidamos ir bailar
sequera un día á semana,
pero de eso non quere saber nada.

Ten que aforrar os cartos
para facer as bodas de prata do seu mandato,
e as cousas que están sen acabar
o que veña detrás, xa as facerá
e se non hai cartos,
que vaia roubar.

As rúas seguen sen aceras,
as cunetas sen limpar
e o alcantarillado dis que é
para as obras novas
e os das vellas que se fodan.

Hai quen di que no centro de Cambre
non se pode respirar,
que teñen que ir para o monte
para o seu aire renovar
porque Cambre estase volvendo
o pobo do cemento.

Queda moito que decir
pero a miña man
cansouse de escribir.

Xa sei que me van queimar
pero para o ano ei de voltar,
para o meu santo festexar
e tamén para criticar.

Entroido 2001

Xa pasou un ano
e coma sempre
volto o día do meu santo.

Eu fixen un pacto co demo
e ainda que me tiredes ó río
ou me queimedes, eu non morro.
Veño para pasalo ben,
con alegría e humor
e con ganas de comer.

O porco gústame todo
dende o fociño ata o rabo
ás filloas e os buñuelos.
As orellas que non falten
e unhas cuncas de viño
para que me quenza o corpiño.

Carne de vaca non quero,
din que están tolas
e os veterinarios
non dan co remedio.

E penso eu, as vacas
están ben mantidas
ata lles dan carne
como ás persoas,
pero fáltalles algo
e non o dan atopado.

Eu voulles axudar un pouco
se ós homes lles faltaran as mulleres
tamén eles estarían todos tolos,
pois ás vacas fáltanlles os toros
porque a man do veterinario
non lles da gosto.

O toro naceu para estar coas vacas,
pero non coas vacas de plástico
senon coas vacas de carne e oso.

Agora vou falar da capa de ozono
que por culpa dos inventos
abrense buratos no ozono.
Non sei que haberá detrás deses buratos
que mexar, mexan dabondo,
a pouco mais afogamos todos.

E eso non é o peor,
o peor sonche os seísmos e tronos
a sarabia, neve e ventos fortes.
Non sei como estarán detrás dese burato
pero vos pasádelo mal aquí abaixo.

Tedes que facer o que fago eu
entón aquí no inferno
non teño frío nin medo.
Como, cando teño fame,
e dúrmoche cando quero,
non me fan mal os inventos
nin as vacas tolas
nin o burato de ozono,
e dentro dun ano
estarei aquí de novo
para encherme de carne e viño.

Como xa sabedes
eu morrer, non morro
porque son o Entroido,
e non choredes por min
que para o ano volto.

Entroido 1999 - Xa chegou o Entroido

Xa estamos aquí de novo
para contar algunhas cousas
que pasaron neste ano.

As mulleres da terceira idade
estanche moi cabreadas
tantas cousas queren facer
e a casa non da para nada.

Unhas queren xogar,
outras traballar
e outras cantar,
e non hai maneira
de que se poidan amañar.

E entón o señor alcalde
fixo de avogado e dixo:
"A casa ten que chegar para todos,
cando unhas estén traballando
as outras poden estar mirando
e cando estén cantando,
poden estar alí escoitando
e o resto da semán
poden estar xogando,
e dentro de catro anos
xa me poden ir votando".

Ás da escola
xa fora nos botaron
e imos a unha aula
que outros nos deixaron.

Pero o peor foi que o presidente
púxose doente co disgusto
e por pouco houbo de morrer
pois quince días botou sen comer.

E o doutor ó estranxeiro
o mandou a se repoñer
e hasta algo novo aprendeu,
pois o tango veu bailando
e trae novas forzas
para coller de novo o mando.

No noso concello tamén pasan cousas raras
amañan as rúas e logo volven a rompelas,
debe ser que os enxeñeiros fan mal os planos
e tiñan que poñer primeiro o alcantarillado.

Os da Barcala non teñen falta de nada,
teñen auga dulce e auga salada
e vanlles poñer piscina climatizada,
e mentras os de aquí arriba
témonos que bañar nunha tina chea de auga.

A parroquia de Cela
estache moi contenta
por eses doce millóns que puxeron
para o dragado da igrexa.

Pero disque eran para a rúa
para agora rompela
e para a igrexa
nin unha perra.

E a parroquia segue hipotecada.
A ver se Deus nos manda maná do Ceo
e que sexa de euros,
para tapar os buratos
que están ó descuberto,
e de paso ímolos coñecendo.

Imos pasar ós inventos
e mais ós inventores.
Inventaron a píldora
para que ás mulleres
non lles medrase a barriga.

Mira que che son astutos,
agora inventaron a viagra
para eles morrer a gusto.

Despois de tomala
á media hora
encéndeselles a vela,
e se non teñen a muller na casa
teñen que sair á rúa a apagala.
Por eso haiche que andar con moita vista
por se encontras a algún que a leve encendida.

Nunha casa fixeron unha sardiñada
e no mellor da festa chegoulles a policia.
E os da casa lles dixeron:
"¿A vos quen vos dou vela nesta festa?"
E mirade o que lles contestaron:
"E que nos chamou unha muller
que estaba co home na cama
e con tanto barullo
non podía facer nada
e tivo que quedar coa gana".

Por ahí andan falando
que van levar o concello á Barcala
e que no sitio unha discoteca nos van poñer.
Vergonza lles debía dar,
quérennos poñer a bailar
e mentras eles, veña a mangar.

Os políticos de Cambre
mira que che teñen labia,
queren entrar no poder
para de gorra poder comer.

E nos mentras a traballar para eles.
Falar, falan ben, pero despois
non che moven nin un pé.
E polo soldo que teñen,
o cú, a cachola e os pés
tiñan que mover.
A culpa non é deles
e nosa, por votar por eles.

E para este ano
non hai mais novas
porque as miñas reporteiras
como non lles pagan o xornal,
de balde non quixeron traballar.

E se a algún lle pareceu mal
vaise ter que aguantar,
que estas novas sonche entroidadas
pero tamén son verdades ben gordas,
e aquí non pasou nada
e que siga a carallada.

Entroido 1998 - Terceira idade de Cambre

A nosa sociedade
da terceira idade
e coma un barco á deriva,
vai dun lado para o outro
poque non hai directiva.

Fomos de excursión
ó nacemento do Miño,
e chegamos borrachiños
de tantas voltas que dimos
para atopar o camiño.

O día da exposición
estaban xogando no centro
e saíu unha voz de mando
"Vaíse pechar o centro"
e o que non esté contento
que vaia dar un paseo polo cementerio.

Sairon cun cabreo
que hasta o presidente
colleu medo.
Ímoslle poñer un gardaespaldas
por se lles dá outro ataque de nervios
que son capaces de comelo.

A exposición dos traballos dos vellos
eche unha maravilla,
non saberemos leer,
pero temos mans de artistas
porque os traballos
sonche de artesanía.

Señor alcalde, fáganos unha casa grande
cunha sala para xogar,
outra para traballos manuais
e outra para escolares,
a ver se así estamos todos contentos.

Fomos ver o "barrio judío"
e os "jodidos" fomos nós,
entre o camiño e o sol
porque o barrio nin o vimos.

Só tíñamos unha guía
para duascentas persoas,
a que ía diante, oía
e as de detras se fodían.

Fíxose unha churrascada
alí cerca da Norgasa,
escaseou o café
e o churrasco tiña grasa.
Agora como hai que pagar
temos dereito a reclamar.

A despedida do ano
foiche unha festa tremenda
pois o que non tiña vaso
bebía pola botella.

Isto que aquí poño
son cousas que pasaron
durante o ano
e así hasta o seguinte ano.

Entroido 1998 - Sonche cousas do Entroido

Non vos asustedes
que aquí fálase de todo,
o concello de Cambre
medra por un lado
e encolle polo outro.

Ó Outeiro e Cela,
deixáronos de lado
e ían facer unha praia
e no sitio dela
fixeron a batedora da merda.

Parécelles pouca
a que nos manda Meirama,
tamén ven a de Quintán
e por se non chegaba
a hospitalaria de Sada,
e a de Cela corre pola estrada.

Fíxose unha manifestación
con un montón de pancartas,
para decirlle ós de Sada
que a estrada de Cambre
xa está aboada.

Outros pedíronlle ó Espiritu Santo
que é un santo milagreiro:
"Fai que se arrepintan estes homes,
peten coa mán no peito,
e volvan para atrás o proxecto",
e algo debeu facer
que o negocio está parado.

Outra manifestación alá pola Rocha
que a estrada saíu torta,
outra pola gasoliñeira,
¡A quén se lle ocorre
facela naquela eira!

E de tanto andar
para arriba e abaixo
algún quedou descalzo.

Gasolina sí, gasolina non,
que aquí manda o tío Antón.

Pero en Cambre
tamén temos cousas boas
Praza de Europa,
xardín con rotonda,
campo da feira,
ainda que cheira ós mexos
ándase por ela.

A estrada, que cando a den acabada
¡Nin o paseo da Castellana!

Temos o río Mero
ainda que da pena velo,
temos o Bosque Animado
refuxio dos namorados,
temos chalés adosados
pisos baratos e caros.

Pero hai outros chalés
que che fan os funcionarios,
que en vez de chalés
seméllanse a palacios.

Temos deportistas de balonpé,
balonmá e xadrez,
e todos son campeóns
de primeira división.

Temos un concello
con un feixe de empregados,
como Cambre medrou tanto
non che dan feito o traballo.

Temos oficina do paro
que se queres traballo
podeste ir apuntando
pero se non tes padriño
estás tocado de carallo.

Eso que a xuventude
estache moi ben preparada
e a que non ten carreira
está loitando para quitala.

Pero o bombazo como sabedes
foi o da parella de "desfeito",
que se fixeron famosos no mundo enteiro.
Os curas téñense que espabilar
coa competencia que teñen
para parellas xuntar.

Agora os vellos temos que ir á escola
para aprender a coñecer o "Euro"
a nova moeda que nos mandan de Europa.

Os que mandan
o que tiñan que facer
eche deixar a tixeira,
que con tanto recortar
a tela vaise acabar.

Hai quen ten un traxe
para cada día do ano
e outros traen o cú ó aire
por non ter con qué tapalo.
Esto anda como o carallo
antes medraba para arriba
agora medra para abaixo.

Esto vai para o señor Alcalde,
xa sei que se vai cansar de escoitar
pero voulle lembrar
no nome da terceira idade
que nos faga unha casa mais grande,
con un bó comedor, sala de xogo e baile
e outra para escolares,
traballos manuais e cantantes.

E xa non digo mais nada
que xa teño a man cansa
podedes botar un aprauso
ou unha cantaruxada.

Entroido 1996 - A propósito da terceira idade de Santa María de Cambre

Aquí chegamos señores
dispostos para gañar
que nos fan falla os cartos
para a nosa casa amueblar.

Porque temos unha casa
e vos mirade que pena
a sociedade medrou
e a casa quedou pequena.

Imos facer unha carpa
alí no campo da feira
que coma hai sitio dabondo
ainda que botes un peido non cheira.

A nós gústanos bailar
e tamén nos gusta comer
porque as outras cousas
non as podemos facer.

Tivemos unha reunión
e díronnos unha flor
para poñerlla dereita
ó señor do bastón,
e tanto gosto lle dou
que en vez de falar chorou.

Na nosa sociedade
non se nos trata moi ben,
cando se dirixen a nos din "muller"
e según o diccionario
hai muller cruel e muller fatal
e eso a nos parécenos moi mal.

Pero hai que perdoar
que cando un vai vello
ó que non lle falta a cabeza
perde ata o xeito de andar.

Imos a parar con esto
e pasar a criticar,
pois aquí no campo da feira
se che pega un achuchón,
tés que fuxir cara o monte
ou cagar no pantalón.
E vos, mirade que cousas
que agora ata os taxistas
teñen que mexar nunha bolsa.

Na nosa Vila de Cambre
haiche cousas de primeira,
no Graxal e na Barcala
e eiquí no centro da terceira idade
eche todo unha escombreira.

Se pasas polo salón
tés que entrar polo burato
para bailar o charlestón,
e se vas para a farmacia
tes que ir con coidado
por se che cae unha tella
e che fode o cabezón.

O que atopas polas rúas
son uns globos alargados
que si lles soplas un pouco
sonche parecidos ós nabos.

Debían ter unhas letras
que dixeran "non soprar"
pois se os usas de globos
podeste contaxiar
¿e que non che teñen cartos
para ó barrendeiro pagar?

Sonche cousas de cartos
e non saben como facelo,
ímoslles dar un remedio
que se todos os políticos
deixan un mes sen cobrar
poñen no ceo a Galicia
e logo volta a empezar.

E se non saben economía
que veñan os da Xunta,
que nos a vimos practicando
dende o día que nacemos.

Temos un fútbol sen campo,
un xadrez sen salón
e os outros todos para afora
ainda que choiva ou que quente o sol.

E agora ó final
imos a pedir perdón
por se alguén se picou,
que para o ano que ven
ímolo facer peor.

Entroido 1996 - Asociación da terceira idade de Cambre

Aquí chegamos señores
e vimos ben preparados
porque imos celebrar
o que hai cincuenta anos asinamos.

Traemos unha madriña,
temos cura e sacristán,
pero fáltanos o padriño
que seica non tiña cartos
para os calzóns comprar.

Chamamos ó señor alcalde
se nos quere apadriñar
a ver se nos deixa un peso
para as nosas deudas pagar.

Non podemos ir de hotel
que non nos chegan os cartos
nin para o billete do tren.

Agora coas eleccións
imos a vivir mellor
vannos baixar os impostos
e subirnos as pensións,
e os cartos vanos quitar
dos forros dos pantalóns.

Peléxanse coma ratas
para chegar ó poder
e en vez de parecer políticos
semellan lurpias baratas.

Desde que imos á escola
aprobamos á primeira
ímoslle a quitar o posto
a Camilo Xosé Cela.

Algúns xa teñen pensado
estudiar unha carreira,
outros din que o Seminario
é o único lugar
onde ainda hai traballo,
outros que para avogado
que coma xa hai moitos
cobrarán sempre do paro.
Eu vou preparar políticas
que eche a única maneira
de cobrar sen traballar.

Nós os vellos, somos moi despreciados,
estorbamos na cociña, no salón
e ata no cuarto de baño,
pero non lles estorbamos
cando nos piden os cartos.
Pero coma somos raposos,
téñennos que dar no brazo
a ver se así os soltamos.

Espero Deus que nos des humor
para bailar e para xogar
e ata para facer o amor.

E agora para rematar
tédesme que perdoar,
se vos gustou aplaudide
e se non podedes asubiar.

Esto escribíuno unha vella
no nome da sociedade.
E ata o ano que ven
se e que chegamos aló.

Entroido 1997 - Terceira idade de Cambre

Non sei se foi a calor
ou se che foi un milagre,
todas aparecemos preñadas
e todas no mesmo ano.

Non sei coma che imos facer
para manter estes nenos,
se lle pedimos á Xunta
igual nos mete unha multa
por meter o enchufe
no lugar equivocado.

Pero ímolos a ensinar
a estudiar e traballar
por si chegan ó poder,
pois para saber mandar
hay que sabelo facer,
e xa se poden preparar
ós que lle negaron o pan
ó acabar de nacer.

Na nosa sociedade eche coma na Moncloa,
pois todos queren meter a man na bola,
pero como está quente
saen correndo para fora.

Ás mulleres non lles fan puto caso
só nos dan a razón cando xa pasa o fracaso,
foron todos ó Luar e viñeron enfadados
porque na presidencia sentáronse os enchufados.

Na nosa casa, diante da galería
fixeron unha caixa forte para a directiva,
os ladróns pensaron que era de ouro
e foron de noite para roubar o tesouro.

A nosa sociedade e grande
pero só nos xuntamos
cando hai comida de balde.
Temos un presidente que é de ferro blindado,
pero de non facer nada xa se está enferruxando.

Do alcalde non podemos falar mal
que sería peor e ímoslle doar un látego
para que poña a traballar
a toda a corporación.

Se vas ó concello
a arranxar un documento
tes que volver catro veces
¿tanto teñen que facer?

Empezan a preguntar
o numero do carné,
o que comes e ganas,
danlle a unhas teclas
e xa saben o que ganas
e canto mais cagas mais pagas.

Sr. alcalde tennos que facer
unha casa grande onde poidamos estar
tanto de noite, coma mañá e tarde.
Que teña un bó comedor
sala de xogo e de baile
sería un negocio rentable
e os vellos non terían
que marchar de Cambre.

Os da terceira idade
estamos moi contentos
desde que imos á escola,
para sumar catro e catro
contámosche polos dedos,
pero na ximnasia
hai que ver coma nos movemos
pois xa perdemos dez kilos
e xa temos tipo fino.

E ata o ano que ven
que se me cansou a man,
e se algún se picou
os allos son o mellor.

Esta historia sen final
escribiuna unha vella
no nome da sociedade.

Entroido 1997 - Un revolto de parodia da terceira idade de Cambre

Aquí na Vila de Cambre
estámosche practicando
eso do "quieto parado",
pois todo che sigue igual,
igual que o ano pasado.

O campo de fútbol
non hai maneira de acabalo
e por eso o de "quieto parado",
e o polideportivo tamén está tocado
polo "quieto parado" e hai deportistas
campeóns de Galicia e de España
e non teñen onde practicalo.

Todos fomos a votar
cada un polo seu partido
e ó facer o reconto
estaban todos remexidos.

Para facer a orquesta
ouvoche que andar pedindo
polas casas dos veciños,
porque a gaita reventou,
o clarinete dobrou
e para tocar o trombón
hai que ter forza no peito
e dentro dos pantalóns.

Os cantantes son estranxeiros
o director da capital
e en vez de orquesta
parece a banda municipal.

E salíulles ben a cousa
xa non teñen que soprar,
só coller a tixeira
e poñerse a recortar.

E con tanto recortar
non sei onde iremos a parar,
se mandaran as mulleres
todo sería mais doado.

Poñeríamos ós homes
a tirar polo arado
a traballar eses prados
para coller herba para o gando
e a rozar nos montes
en vez de andar polo ceo
apagando eses lumes
que eles mesmos prenderon.

E ó mirar de facer cartos
poñeríamoslles unha multa
ós que non corten a silveira
siquera unha vez ó ano.

Vixiar eses vertidos
pois cando cagas fino
vanche dereitos para o rio,
pero cando cagas duro
hai que chamar á cisterna
para desatascar o tubo.
Esto pasa no noso alcantarillado
que hai dez anos que fixeron os planos
e ainda está "quieto parado".

Vixiar as escombreiras
para que ós turistas
non lles tiren o lixo
no medio das pernas.

Rapaces e rapazas que tedes carreira
preguntádelle ó goberno que ides facer con ela
porque así, desta maneira
rompes a cabeza e non ganas unha perra.

O alcalde pode estar contento
pois o meterme con él
sería perder o tempo,
xa se quere retirar
pero para cobrar o salario enteiro
ten que pagar non menos de 35 anos.

E xa para terminar,
dámoslle as gracias ó goberno
pola subida da nosa mensualidade,
e ata o ano que ven
se e que chegamos aló.

Entroido 2002

Á chegada do Entroido
deúseme por escribir un pouco.
Vou empezar pola peseta
que a retiraron porque era vella,
pero a conta dela
¡Canta xente levantou a cabeza!

Había peseteras e peseteros,
pataconeras e pataconeros,
e por Tí comemos e bebemos
e aínda á peseta canto a queremos.

Pero a peseta ben fodidos nos deixou,
as contas non cadran,
en vez de ir para riba van para abaixo
e iso eche o carallo.

Esto da moeda única
esta ben para os que teñen o poder,
e os pobres que pasan fame
xa non teñen que comer.

O que fan co ensino eche unha carallada
COU, BUP, ESO e Selectividade,
agora dan volta outra vez
e volvén ó Bachiller.

Estes novos mandatarios
ándanche coma o carallo,
unhas veces para arriba
e outras para abaixo.

Cando falan en público
o teñen que escribir,
senón non saben
o que teñen que decir.

Fánselles papas na boca
e non hai quen os entenda.
Coma son os que teñen o poder,
nós témonos que foder
e o que non entenda,
que vaia á escola e aprenda.

Debe ser a calor que lles trouxo
o dous mil dous con eses dous ovos no medio
e non hai maneira de paralo
únicamente capalo.

Neste mundo non hai mais ca tolerías,
poste a ver as novas e todas son desgracias,
os homes matan ás mulleres
e as mulleres ós homes,
e por se fora pouco empezan cos fillos.

Non sei se é a droga
ou a falta de cartos,
o que queda por pensar
e que a xente está toleando.

A xustiza non vale para nada
non fai mais que caralladas,
abren as portas ós presos
para que vaian pola droga,
e así eles engordan
mentras os policías como teñen medo
fan a vista gorda.

E así andan as cousas.
Penso que esto é unha crítica gorda
pero ó que non lle guste que se foda,
ó Entroido aguántaselle todo.

Mi pecho

Me dijo el doctor
que tengo algo malo
dentro de mi pecho
pero que estaba dormido.

Y yo le contesté:
"Pues que duerma mucho tiempo,
pero cuando se le acabe el tiempo
que me venga a mi el sueño.
Pero el sueño eterno
para no sentir el dolor
que está dentro de mi pecho"

La estrella

Cuando venimos al mundo
traemos una estrella
que con nosotros nació.

Será nuestra guía
para toda la vida
en las penas y alegrías.

Estará siempre contigo
y para lo bueno y para lo malo
nunca se irá de tu lado.

Y cuando se apague tu vida
la estrella también se apaga
y ese día será la despedida.

A voda

Toda vestida de gala
guapa e ben peiteada,
vas casar no xulgado
do concello de Sada
co amor da tua vida.

Este vai ser o día
mais feliz da tua vida.

Hai camiños de rosas,
tamén os hai de espiñas,
pero se miras ó Ceo
para esa nai que está alá arriba,
ainda que andes descalza
non che pican as espiñas,
ainda que pareza mentira
esa nai non esquece ás súas fillas.

A vida de solteira
eche unha vida tranquila,
pero a de casada
xa che é mais complicada.

Recorda que ti tés a chave
para que non se complique,
con agarimo, amor e respeto
ti podes conseguilo.

Se algún día estás triste ou deprimida,
mira para esa nai que está alá arriba
ou lee esta poesía que te escribiu unha amiga
no nome da túa avoiña.

Lida nunha voda no xulgado de Sada o 12 de outubro do 2002.

Fuxín da casa

Abandonei a miña terra
e á miña familia,
por un home
que eu quería.

Funme para unha terra extraña
e lonxe abondo da miña.

Pouco durou a miña ledicia,
ese home deixóume sen decir nada
e quedei soa naquela casa.

Tanto chorei que quedei sen bágoas,
boteime á rúa sen rumbo
e cando cansei de camiñar
senteime nun banco e volvín a chorar.

Pensando na miña vida
a noite botóuseme enriba
e alí quedei durmida.

Unha muller espertoume
preguntándome qué tiña,
pero eu non a entendía.

Entón díxome se era muda
ou non sabía falar,
e cando sentín o galego
peguei un berro tremendo.

Levoume para unha casa
de mulleres maltratadas
onde aprendín a vivir,
e cando voltei á miña casa
xa non se acordaban de min,
pois era toda unha señora
rica e ben preparada,
e así acabou a miña tolada.

Noticias: Entrevista á Avoa Sara na Opinión da Coruña

O venres 9 de novembro do 2007, a Avoa Sara foi entrevistada por Ana Blasco reporteira do periódico La Opinión de A Coruña que contactou con ela a través deste blog e á cal agradécelle o tempo e a amabilidade que lle adicou.
Deíxovos eiquí un link á noticia e un recorte coa reportaxe enteira e mais unha foto.
Espero que vos guste.

Amor de verano

Se acaba el verano mi amor
¿qué voy a hacer yo?
El invierno es largo
¿y qué voy a hacer yo?

Las noches son largas
sentiré miedo sola en la cama,
llévame contigo
por favor te lo pido.

No me dejes sola
tengo mucho miedo
¡llévame mi amor!
juntos tu y yo.

Fue un verano hermoso
que pasamos los dos
¡llévame mi amor!
juntos tu y yo.

Sigamos viviendo este profundo amor
que tu y yo juramos
sigamos juntos mi amor,
juntos tu y yo.

Las cuatro estaciones del año
siempre juntos mi amor
en lo bueno, en lo malo,
juntos tu y yo.

Hasta que la muerte nos separe
yo te querré siempre mi amor,
no quiero estar sola, llévame contigo,
sin ti, ¿qué voy a hacer yo?

Llévame mi amor,
si me dejas sola
muero de dolor.

La feliz Navidad

La Navidad
es fiesta de paz.

Para unos fiestas,
para otros lágrimas,
a unos les sobra,
a otros les falta.

Tocan las campanas
para unos a muerte,
para otros a fiestas.

Se engalanan los pueblos
con luces y estrellas
pero hay otros pueblos
con bombas y guerras.

El mundo da vueltas
para unos bien,
para otros mal,
unos bien vestidos
y otros desnudos.

Así lo hicieron,
no sé si los hombres
o si el Dios del Cielo.

Dicen que la Navidad
es fiesta de paz y prosperidad.

Recemos juntos
para que algún día
nos llegue la paz,
para el Cielo y la Tierra
y que así sea.

Cosas de la vida

El hambre me hizo débil,
débil me hizo el hambre.

La guerra me hizo fuerte,
fuerte me hizo la guerra.

La sangre me da mareos,
mareos me da la sangre.

Los muertos, pena y llanto,
llanto y pena me dan los muertos.

El terrorismo me da miedo,
miedo me da el terrorismo.

La paz me da vida, alegría
y mucha tranquilidad.
Eso es lo que me da la paz.

Sola en la vida

Triste y sola
sola en la vida,
triste y sola
en la noche y el día.

A veces hablo sola
o escribo las cosas
que hago cada día,
pero haga lo que haga
siento pena en mi alma
y no se como calmarla.

Me falta cariño,
me falta amor.
Señor dame compañía,
una hija yo te pediría.

Para cuidarla y mimarla,
para tener algo en la vida.
Eso sería, Señor,
la más grande alegría.

Señor, la soledad no es buena,
te deprime, te da miedo, pena
y cada día te atormenta
y el alma apaga un poco cada día.

¡Ay Señor! ¡Dame esa compañía!
¡Concédeme esa alegría!
Para que no me sienta sola en la vida
y te estaría eternamente agradecida.

Enferma de amor

Hija, ¡que linda noche!
¡cuántas estrellas!
Madre, ábreme la ventana
que quiero verlas.

Hija, ¿por qué no quieres
que el doctor venga a verte?
Madre, porque el doctor
no entiende el mal de amor.

Si viene Juan a verme,
dile que estoy dormida.
No quiero que me vea
si estoy así de fea.

Y si viene después de muerta,
no dejes que pase de esta puerta.
Y si pasara, y si pasara,
no dejes que vea mi linda cara.

Hija, no digas eso
que me haces daño.
Madre, hacerte daño no quiero,
pero a mi me lo están haciendo.

Madre, si Dios quiere curarme
nunca más sufriré el mal de amor,
y si muero, y si muero, no llores
que seré feliz allá en el cielo.

Madre, una última cosa te pido,
que le des las gracias a Juan
por todo lo que ha hecho y dicho,
y dile que mi sueño el lo ha cumplido.

Un novio jardinero

Tengo un novio jardinero
que me dice que para él,
lo primero son las flores,
lo segundo mis padres,
lo tercero las mujeres,
cuarto los hijos,
quinto el dinero,
sexto el tabaco,
séptimo el vino,
octavo el respeto,
noveno el trabajo,
décimo un libro
y el descanso.
Si te gustan estas diez cosas
uniremos nuestras vidas
y que Dios las bendiga.

La realidad

Me dejaron abandonada delante de un convento de monjas donde me recogió la madre superiora. Ella fue mi madre, mi madrina, maestra y consejera.

Me llamaban María aunque ella me decía:
-Ángel para mi serás mientras viva.
Y yo le respondía:
-Y tú serás madre, madrina, maestra y consejera para toda la vida.
Y así fui creciendo. Pero un día me llamó a su despacho y así me habló llorando:
-Tú siempre serás mi hija. Siempre estaré para lo que haga falta porque eres mi ángel, mi hija y mi vida. Por eso quiero que sepas lo que hay ahí fuera y si no te gusta, esta puerta estará siempre abierta para ti hija mía.

Y así me fui a una casa como institutriz de una niña con cierta deficiencia mental donde llegué a quererla como una hermana y la hice feliz.
Era una familia muy rica. La madre de la niña parecía un alma en pena. El padre, todo un señor, me decía que yo era un ángel del cielo y que me quería mucho. Yo le decía:
-Yo te quiero como al Padre en el Cielo.
Y aquí está la realidad, la superiora era mi madre, el señor de la casa donde yo trabajaba era mi padre y yo el ángel del cielo.

O Bosque Animado

O Bosque Animado
refuxio dos namorados,
así nos lle chamamos.

E alí no pazo
teño unha amiga
que está traballando
e que ten medo
de quedar sen traballo.

E pensei eu:
¿por qué non fan
un tunel subterráneo
ou unha ponte elevada
e deixan o Bosque tranquilo
para os mortos e os vivos?

Para que paseen as almas
e mai-la Santa Compaña,
o trasno, e as bruxas
e o cuxiño de Manoliño de Vos
que lle trouxera de agasallo
o autor do Bosque Animado.

E a todos os paxariños
que alí fan os niños,
tamén ós esquios
que aganchan ós pinos.

As lebres e mai-los coellos
que teñen alí os seús tobos,
onde tamén anda o moucho,
o cuco e mai-lo raposo.

Ou sexa que no Bosque
hai de todo un pouco,
cheo de árbores pequenos
e tamén moi grandes.

Se paseas por alí
respiras mellor,
xa que o seu aire
non está contaminado.

¡E o AVE ven destragalo
non saben que o Bosque
ainda está protexido!

Señor que estás no ceo
concédenos un milagre,
e que así non perdamos
o noso Bosque Animado.

Pensamentos

Ante todo boas tardes,
esta é a miña presentación,
chámome Rosario Saavedra
filla de María e Antón.

Somos un fato de donas
socias da terceira idade,
e ainda que somos vellas
gústanos non olvidar.

Imos á escola,
ós traballos manuais,
ó canto e a ximnasia
e todos estes traballos
sempre os facemos
con falta de cartos.
Gracias ó noso alcalde
que de cando en vez
bótanos un cable.

Nunca ninguén da Xunta
nos veu visitar,
e penso eu, "¿a qué virán?"
A nos traer ou nos quitar
o pouco que nos dan.

Temos tres horas
de escola á semana,
e ainda que algo se aprende
non nos chega para nada.

Ainda que mais vale eso
que unha pedrada,
mais de todas maneiras
moitas gracias.

Non quero que pensen
que esto mo mandou facer alguén,
eche cousa miña
e sábeno as que aquí están
pois se en algo vos faltei,
así o penso e así o recitei.

Retranca dun galego

Sonche parco de molleira
e teño un retorto
que quixera endereitar.

Ós pobres hínchalles a barriga coa fame.
Ós ricos de tanto comer.
Os pobres nadan na pobreza.
Os ricos na riqueza.

E este é o retorto
que eu non podo entender.
Ó que mo queira amosar
eu estou aquí para aprender.

Noticias: Actuación da Coral de Sta. María de Cambre

Tamén o mesmo día na que lía a Avoa Sara os seus poemas na Fundación Wenceslao Fernández Flórez, actuaba a Coral de Sta. María de Cambre, da cal tamén é membro.

Unha mención especial merecen tanto a directora da Coral, María Luisa Armesto e un dos seus integrantes Manuel Doval, xa que se ofreceron a leer varios dos poemas da poetisa local á cal coñecen desde hai varios anos.

Eiquí vos deixo algunhas fotos da Coral en plena actuación:

Ademais dous videos da Coral interpretando "Camino del indio" e "Quiéreme, si, si":

Noticias: A avoa Sara preséntase na Fundación Wenceslao Fernández Flórez

A Avoa Sara fixo a súa primera aparición pública na Fundación Wenceslao Fernández Flórez á cal foi invitada polo seu actual director Antonio Montero para leer unha parte dos seús poemas e contos.

Tanto a Avoa Sara, como a súa filla, o seu neto e como o resto da súa familia que estivo alí presente, agradécelle á Fundación Wenceslao Fernández Flórez e ó seu actual director Antonio Montero e tamén a Alicia Longueira directora do grupo de teatro Fas-que-Fas, a amabilidade e a oportunidade de poder presentar neste emblemático edificio os seus poemas.

A continuación deíxovos un link á páxina da Fundación Wenceslao Fernández Flórez e debaixo unhas poucas fotografías do evento:

1.- Presentación da Avoa Sara polo director da Fundación, na cal tamén estuvo presente a nova concelleira de cultura do Concello de Cambre, Arita Prado:

A Avoa Sara recitando o seu poema "A miña Virxe María":

2.- Lectura de poemas por parte de Alicia Longueira, directora do grupo de teatro Fas-que-Fas:

Alicia recitando o poema "Teño unha casa no campo":


3.- Público asistente ó acto:


4.- Entrega dun libro á Avoa Sara, obsequio de Antonio Montero:


5.- Foto da portada do libro:

A casa onde nacín

A casa onde nacín era unha casa vella de pedra e tiña unha horta grande. Tiña arredor ciroleiras e ameixeiras, e no tempo da fame, todos os veciños ibamos comer a elas, pois era aquel rueiro de nove veciños e todos tiñan familia numerosa. Na miña casa eramos nove e na que mais tiñan eran doce.
Miña nai decíalle ó meu pai:
-¡Non sei como imos facer para mais fillos non ter!
Traballábamos grandes e pequenos, descalzos e mal vestidos e no inverno pasábamos moito frio. Pero con todo eso teño recordos fermosos.
Poñíamos unha tina na horta, enchíamola de auga e metíamonos todas. Salías de alí tremando pero lavada.
O xantar comíamolo na eira sentadas nas herbas, e de noite, para ir para a cama, abrías a ventá e vías coa luz da lua.
Pola mañá poñíanse unhas ringleiras de cuncas de papas e unha canada de leite e todas íamos fartas. Entón miña nai dispoñía o traballo. Unha facía o caldo, outra apastaba o gando, outra limpaba a casa e as outras ían á escola.
Eu á escola fun poucas veces pero aproveiteinas ben. Aprendín a leer, sumar, restar e a tabla de multiplicar. Tiñámola que cantar e para min era coma unha festa.
Así fomos medrando e así pasaron os anos e cando casei, daquela casa marchei. Xa fai moitos anos de eso pero nunca a olvidei.
Aquela casa vella de pedra rodeada de ameixeiras onde nacín e medrei e onde me namorei, e nela tamén casei.

Noticias: A avoa Sara na Fundación Wenceslao Fernández Flórez

Lectura de varios poemas da Avoa Sara na Fundación Wenceslao Fernández Flórez o día 15 de setembro a eso das sete da tarde e actuación posterior da Coral de Santa María de Cambre da que a Avoa Sara tamén é membro.

Eiquí vos deixo a noticia completa publicada na páxina da Fundación, da cal tedes un link nesta mesma páxina:

TARDES DE LECER NA FUNDACIÓN WENCESLAO FERNÁNDEZ FLÓREZ

O vindeiro sábado, día 15 de setembro, Rosario Saavedra, máis coñecida no universo cibernético como A Avoa Sara, visitará a FWFF para dar a coñecer algúns dos seus poemas de recente creación. Neste recital tamén participará o grupo de teatro Fas-que-fas dando lectura a algunhas das rimas da poetisa de Cela, Cambre.

Rosario Saavedra naceu en Soñeiro hai… 80 e tantos anos, como ela mesma di. Comezou a escribir sendo aínda moi nova, creando textos “con chispa” e Testamentos para o Antroido, combinados con música. Na actualidade ocupa o seu tempo libre na Coral de Santa María de Cambre, segue a escribir e practica todo tipo de diversións que o tempo lle permite. O seu blog, feito coa colaboración do seu neto, tivo grande éxito, sendo obxecto dun programa da TVG, “Realidades”, onde se facía unha comparación entre as diferentes espectativas que moitas persoas maiores teñen para invertir o seu tempo.

Para acompañala neste día, estará tamén con nós a Coral de Santa María de Cambre, que xa visitou a FWFF en anteriores ocasións interpretando variadas pezas do seu repertorio con grande éxito de público.

Este evento terá lugar o sábado, día 15, por volta das sete do serán en Villa Florentina. A entrada, coma sempre, será gratuíta.

A muller e a rosa

Cando nace unha muller
é coma cando nace unha rosa,
delicada e perfumada
non hai cousa mais fermosa.

A rosa vaise marchitando,
a nosa pel arrugando,
o pelo blanqueando
e a cabeza fallando.

E co paso do tempo
a muller vaise acabando
e a rosa secando.

É certo que nacen outras
pero das que se foron
só queda o recordo.

A rosa, nace outra parecida
pero as que secaron
tamén quedaron sen vida.

O paxaro que voa

Cando penso que voaches
deixando o niño valeiro,
e voaches para outro
que outro paxaro deixou,
ainda que te boto de menos
non penses que vou chorar,
teño unhos ollos fermosos
e non os quero estropear.

Estou de vacacións,
facíanme voa falta
e estounas disfrutando
aquí moi contenta.

Ainda que che pareza mentira
entro e saio cando quero,
non teño que decir
a onde vou nin cando veño.

Se pensas voltar non tardes moito
por si o niño está ocupado
porque ó meu caron
andan moitos páxaros voando.

E se deixo a porta aberta
ó mellor entran para dentro
e se o páxaro me gusta,
ó mellor deitoo conmigo
e voltaremos facer o niño.

Así que xa sabes
o que tes que facer,
ou volves ó teu niño
ou quedas aí para sempre.

Unha escapada faina calquera
pero ó outro día voa para a casa,
porque o noso niño foi feito
con moito amor e cariño,
e non co vicio,
que é o que tés
no corpo metido.

Mal pagada

¡Ai amor! Deixáchesme abandoada,
triste, soa e mal pagada.
¡Ai amor! Este non é o contrato
que entre os dous asinamos.

Esta vida non me vai
aspiro a outra mellor.
Na tua mán está meu amor,
pero se tardas,
as portas estarán pechadas.

Vivirei a vida
como a min me dé a gana.
Cantarei e bailarei,
serei unha ben pagada
e ainda que teña que traballar
de día e de noite,
non terei falta de nada.

Si, meu amor, esta será a miña vida
que o destino me tiña asinada,
e se algún día te atopo na rúa
pasarei ó teu carón
sen mirarche para a cara.

E se algún día me petas á porta
pensa que está pechada,
que a pechou ésta mal pagada.

A rapaza que botaron da casa por estar namorada

Un día que saín a camiñar encontrei unha rapaza. Tanto choraba que me deu pena e achegeime a ela por si estaba enferma e se podía axudala. E ela mirou para min e díxome:

-Señora, a min xa ninguén me pode axudar.
-¿E logo? ¿Fíxeches algunha cousa mala? -Pregunteille.
-Non señora. Botoume meu pai da casa por estar namorada.
-¿E eres correspondida? -Pregunteille de novo.
-Si señora. O malo é que él é o fillo da señora onde eu tiña o traballo, que agora xa non teño. E dígame vostede que fago.

-¡Algo terás que facer! -Díxenlle.
-Pois xa me dirá vostede o qué.
-Tes cara de boa rapaza. -Dixenlle- Eu se queres lévote a unha casa na que viven dúas señoras. Unha é viúva e a outra solteira. Se ti te portas ben, non che faltará nada. Elas están moi soas e de noite teñen medo de que lles pase algo.
E leveina a esa casa que mais ben parecíase a un pazo. As señoras quixeron saber o que sabía facer.
-Sei fregar, lavar, pranchar e facer algo de comer. -Respostou ela.
-Eso está ben. -Lle dixeron.
Tamén quixeron saber o nome da señora onde ela traballara, e cando lles dixo o nome, miraron unha para a outra e botaron unha risotada. E dixeron:
-¡Meu Deus! ¡Que pequeno é o mundo! Esa señora é a nosa sobriña e o fillo o noso afillado.
E dixo a rapaza:
-Por ese o seu afillado eu perdín o traballo porque os dous estamos namorados, e como el está estudando, non temos cartos para casarnos.
-Pois mira rapaza -dixeronlle elas- nesta casa non terás falta de nada. O que tés que facer e cuidar a estas dúas vellas e parece que vamos a levarnos ben. E aquí tamén poderás casar en canto chamemos ó noso afillado ainda que se lle facerá longo o camiño para virte a ver.
E aquí acabou o drama desa rapaza que a botou o pai da casa por estar namorada.

2000

El 2000 está llegando
y vamos a recibirlo
con los brazos abiertos
con alegría, esperanza, fe y amor.

Y a pedirle cosas buenas,
que las malas ya vienen solas.
Que no traiga guerras, ni terremotos
y que haya trabajo para todos.

Que los niños estén más protegidos.
Que los hombres se entiendan mejor.
Que no hagan la guerra pero sí el amor.

El 2000 como es año jubilar
algún milagro nos traerá
y por pedir que no quede
a ver si el Apóstol lo concede.

Que por lo menos
no sea peor que el 99,
año al que despedimos
mientras al 2000 recibimos.

Tomaremos unas copas, las uvas,
y repicaremos las campanas.
Y para que sea bueno
escúchanos Señor.

Un mensaje para el mundo

El Pastor está enfadado
porque su rebaño
anda descarriado
y eso a Él le hace daño.

Y nos está castigando
con aguas, truenos y vientos
con guerras, hambre y muertos.

Pero a los que mandan
todo esto les da igual
porque no hacen nada
y lo podrían evitar.

Dicen que el mundo está viejo,
dicen que hay que renovarlo,
pero no dicen ni como ni cuando.

El Pastor piensa:
"cómo van a hacerlo,
si matan a los niños
con bombas, hambre y miedo"

Señor haz que los hombres gobiernen mejor.
Que se acaben las guerras y tanta corrupción,
para juntar el rebaño y poder vivir mejor.

La Navidad

La Navidad es una fiesta
de paternidad, amor y paz.
Son tres palabras hermosas
que las usamos muy mal.

Yo me canso de buscarlas
y no las puedo hallar,
dime Tú Señor donde están.

Señor, levanta el bastón de mando
o llévanos de la mano por el camino
que nos haga menos daño.

Yo sé que la Navidad
es fiesta de igualdad,
y en todos los lugares
se puede celebrar.

Pero mientras a unos pueblos
les sobra de todo,
a otros sólo les queda
hambre, frío y enfermedad.

¿Por qué Señor esto está tan mal repartido
y la peor parte siempre les toca a los niños?
¿Por qué Señor, si los niños son tus amigos?

Tú que siempre dices:
"Dejad que los niños se acerquen a mí"
Y yo ahora te digo
perdón Señor si es que te ofendí
pero en esta Navidad me he sentido así.

Sentí alegría por los nacimientos
y pena por los que se fueron.
Y pido amor y paz
para el mundo entero.

Noticias: Reportaxe sobre a avoa Sara

Eiquí vos deixo a reportaxe sobre a avoa Sara e o seu blog.
Espero que vos guste.

Agradecementos á TVG pola reportaxe e a J.M. Porto Mato pola sua colaboración desinteresada.

Noticias: Hoxe na TVG

Realidades: "> de 65"
Neste programa da TVG faise unha pequena entrevista a persoas maiores de 65 anos de Galicia e entre elas á avoa Sara e o seu blog.

Eiquí vos deixo a hora de emisión e unha breve sinopse do que se vai tratar nesta reportaxe:


Realidades: "> de 65"
Día: 28/07/2007 ás 21:00

A reportaxe feita polos Servizos Informativos da TVG amosa unha radiografía e a situación real da terceira idade en Galicia, os novos sistemas de asistencia social e outras cuestións de importancia que preocupan aos nosos maiores. Os protagonistas desta reportaxe son persoas galegas, todas elas maiores de 65, que proceden de distintos ámbitos e viven en diferentes situacións (uns solos outros con fillos ou familiares). Todas elas falarán de como afrontan esta derradeira etapa das súas vidas, expresan o seu xeito de entender a vellez e tamén opinan das axudas e da asistencia que dispoñen.

Chica de pueblo

Este es un sueño
de una chica de pueblo.

Soñé que él estaba a mi lado
y me acariciaba el pelo,
y me tocaba el cuerpo.
Y me preguntó sonriendo:
"¿Cómo has pasado este tiempo?"

"Llorando, cantando y pensando
en todo lo que me has hecho,
y le pedí al Dios que está en el cielo
que me dijese si fue mio el fallo
y El me contestó que tuyo ha sido.

Porque tú me ultrajaste,
golpeaste y abandonaste,
y yo te tenía miedo.
Ahora ya no lo tengo
que con la ayuda de Dios
me hice fuerte,
y aprendí a defenderme.

Por eso te digo,
vete por donde has venido
que yo no te necesito.
Ahora soy la que mando
que tú ya estás acabado.

¡Y maldigo ese día
en que de ti me enamoré
y que bien caro pagué!

Ahora soy feliz,
vete, déjame vivir"

Y dió la casualidad
que este sueño fue verdad.

La abuela

Abuela, ahora que no te tengo
te echo mucho de menos.
¡Cuantas cosas me enseñabas,
cuantos cuentos me contabas
y siempre me cantabas nanas!

Cuando empecé a ir a la escuela
me decías que tenía que ser la primera
y todo lo que me decías lo conseguías
porque yo era la primera.

Pero un día llegué a casa llorando
porque un chico me había pegado,
y me dijiste: "No dejes que nunca más te peguen.
Tienes que aprender a defenderte.
Si con las manos no puedes, con los pies"

Y así lo hice.
Tenía amigas y amigos
pero ninguno más
me hizo más daño.

¡Cuantas cosas sabías, abuela!

Me enseñaste a cantar y bailar,
y te salí una buena bailarina.
Para mí fuiste como una madre
y yo te quería tanto como a ella.

Nunca podré olvidarte
y presumía por tener
una abuela tan inteligente,
guapa y valiente.

Gracias abuela por quererme.

La carta

Madre, espero que cuando leas estas letras
te encuentres bien, yo aquí sigo muy mal,
esperando ese día en que me puedas perdonar,
ese pecado que te ha hecho tanto daño.

Madre, soy tu hija, si Dios me ha perdonado
¿por qué tú no puedes hacerlo?
Madre, era una niña, tienes que reconocerlo.

Madre, en esta tierra me siento extraña,
no tengo amigas, no tengo nada.

Paso los días llorando,
y las noches pensando
en ese maldito pecado
que bien caro estoy pagando.

¡Perdóname, por favor!
¡Te lo estoy pidiendo a gritos!
Madre, abre los ojos y mira al cielo
que el amor no es pecado.

¡Escríbeme, por favor!
Que cuando lea tu carta
será como escuchar tu voz.

Y si me has perdonado
llámame por favor,
que a tu lado iré volando,
hace mucho que lo estoy esperando.

Besos Madre y hasta pronto.
Madre, te quiero mucho.

El baile

Dicen que el baile es pecado
yo tengo que confesarlo,
Le pedí consejo a un Padre
y se me quedó mirando:

"Baila hija mía baila,
que el baile es cultura.
¡Cómo no te va a gustar bailar
si le gusta hasta a mi burra!"

Sueño de amor

A veces sueño de noche
que mi amor me abandona,
que lo busco con las manos
y estoy en la cama sola.

Pero yo sigo soñando,
lo llamo y no me contesta,
qué buscará mi amor
que en la casa no tenga.

Tengo miedo al despertar
y en la cama sola estar.

Qué es el Amor

El Amor es maravilloso,
es cariño, comprensión y pasión.

El Amor son nuestros padres,
hermanos, hijos
y nuestros semejantes.

El Amor es delicioso
compartido entre dos.

El Amor es un beso,
una mirada, una caricia,
un apretón de manos.

El Amor es alimento
para el alma y el corazón.

El Amor hay que darlo
para luego recibirlo,
el que no siente el Amor
está vacío por dentro.

El Amor es el trabajo
que si haces con amor
no te cansas tanto
y te sale mejor.

El Amor hay que cuidarlo y mimarlo.
El Amor es celoso y caprichoso
pero es maravilloso.

El Amor es todo el universo.
El Amor es la vida.
Tu eres el Amor.

Amigo mio no sé si lo comprenderás
pero yo mejor, no te lo sé explicar.

1999

El noventa y nueve es un Año Santo,
tiene que ser bueno,
lleno de alegría y de amor y de paz
para el mundo entero
y los cristianos vamos a pedir por ellos.

Que los hombres dejen de matarse,
que se terminen las guerras,
que se acabe la miseria,
que toda la gente tenga un hogar
donde poderse cobijar.

Pero para eso tiene que haber un milagro
y hacer respetar los derechos humanos.
Los hombres los hicieron
pero no los cumplieron.

Algo falla entre ellos,
no sé si el poder
o el ansia de dinero,
que cuando uno se muere
aquí tiene que dejarlo.

Es mejor tener la conciencia tranquila
y aprender a vivir la vida
con amor, paz y alegría.

Hay que pedirle al apóstol Santiago
que en este Año Santo
nos mande ese milagro.

Lo vamos a hacer
todos los cristianos.
Con humildad y amor
escúchanos Señor.

Tú me enseñaste

Tú me enseñaste a vivir.
Tú me enseñaste a sufrir.
Tú me enseñaste a querer.

No me enseñes a olvidar
que no lo quiero aprender
porque aunque quisiera
no lo podría hacer.

Porque hay cosas
que nunca, nunca se olvidan,
de noche las sueñas,
de día las recuerdas.

Dime como se hace para olvidarlas
que con estas tres cosas basta.
Dejemos la fiesta en paz
para qué quiero saber mas.